Nieuw Zeeland (1)

Geachte lezers,

Allereerst zijn wij onze lezers ontzettend dankbaar voor het volgen van onze reisverslagen. Wij doen er dan ook alles aan om zo veel mogelijk te beleven, zodat wij jullie weer kunnen vermaken met een mooi verhaal.

In de afgelopen weken hebben wij ook ons best gedaan om zoveel mogelijk mee te maken en zijn wij inmiddels aangekomen in het zonnige Blenheim. De plaats in Nieuw Zeeland, waar altijd werk te vinden is... Schijnt. Daarover later meer.

We beginnen onze nieuwe avonturen in Papamoa, een klein dorpje op het Noordereiland aan de Oostkust. Na een heerlijk ritje in Tonnie, kwamen we aan het einde van de middag aan op de aardbeienboerderij waar Joyce en Rene aan het werk waren. Zij waren inmiddels bezig met de laatste dagen als plukker en konden we bijna onze reis voortzetten naar het Zuidereiland.

Omdat het overnachten in Nieuw-Zeeland nogal prijzig is, besluiten wij eerst een tent te kopen. Een slaapzak hadden we al, dachten we. De geweldige tent die wij hadden gekocht, had wat last van de wind, maar gelukkig konden wij Tonnie zo positioneren dat dit probleem was opgelost. Ook merkten wij dat het 's nachts nogal koud wordt. Onze 'slaapzak' voldeed niet echt en wij ontmoetten elkaar in de ochtend in de auto om nog wat uurtjes te slapen.

In dit weekend hebben we een mooie waterval opgezocht en vonden wij het natuurlijk nodig om hier van af te springen. Het water was echter wat frisjes en na een paar sprongen, gingen wij naar een andere bezienswaardigheid in de buurt: Mount Maunganui. Vanaf deze berg hadden we een mooi uitzicht op de verdere omgeving en op het strand.

Dit strand werd een dag later de locatie om eens goed uit te rusten. Dit strand wordt ook wel het Zandvoort van Nieuw Zeeland genoemd. Door de drukte, zegt men. Het was inderdaad zomervakantie in het land, en hier en daar vonden wij wel een handdoek op het strand, maar druk? Nee, niet echt. Beter gezegd, er was bijna niemand. We maakten kennis met wat men in Nieuw Zeeland 'druk' noemt.

Joyce en Rene waren klaar met het werk. We pakken Tonnie in en we gaan richting het Zuiden. Het gedeelte van Nieuw Zeeland waar nog minder mensen wonen. Eerst komen we aan in Wellington, waar we de boot moeten pakken naar het andere eiland.

De stad wordt ook wel 'Windy Wellington' genoemd, en dat was geheel terecht. In de dagen dat wij hier waren hebben we net zo veel regen gezien als in de afgelopen 3 maanden. In Wellington was niet veel te doen, al kun je er prima een tattoo laten zetten...

Tijd om de boot te pakken, toch nog even bij Tonnie kijken of hij er ook klaar voor was. Tot onze verbazing konden wij hem niet starten en konden we concluderen dat de accu leeg was. Nu denken jullie allemaal dat wij de lampjes of iets dergelijks aan hadden laten staan. Geen van dat was het geval. Later werd ons verteld dat de nieuwe accu die in de auto zat te klein was om zich weer op te laden voor onze Subaru. Het zal wel. De dag erna werd de wekker om 6 uur gezet en begon de zoektocht naar een politieagent, of iemand anders met startkabels. Gelukkig vonden we op de valreep iemand die ons wilde helpen, reden we de auto naar de boot en een aantal uur later reden we op het andere eiland. Bij de garage kochten we een nieuwe accu en is het allemaal goed gekomen. Wat een avontuur zeg.

Het avontuur op het Zuidereiland begon in het Abel Tasman National Park. Het park van onze landgenoot wordt gezien als een van de mooisten van het land en we werden zeker niet teleurgesteld.
Avontuurlijk als we zijn, besloten we een drie daagse tocht te doen door het park. De backpacks werden gevuld met eten en drinken, de tenten werden vastgebonden en we waren er klaar voor. Ongeveer 6 uur later kwamen we aan in kamp 1. Een schitterde tocht door de bergen en langs de kust. Aan het einde van middag kunnen we nog even zwemmen bij een van de mooie stranden van het park en na een culinair hoogstandje duiken we onze tent in.

Dag 2 in het park. Deze dag lopen we een uur of acht. We lopen door de bergen, over de rotsen, over het strand en door het bos. We vinden het allemaal nog erg leuk, al zijn er hier en daar wat blaren te zien en worden de spiertjes wat vermoeid.

De derde dag kunnen we omschrijven als klote. We zouden een mooi stuk gaan lopen, maar doordat het de hele dag aan het regenen was, zagen wij niet heel veel. We zaten in de wolken, de backpacks waren nat, het was koud. De regenjas van Tatje hield het niet meer en het truitje van Bart was na 1 minuut al zeiknat. Toch voltooien wij de tocht, en komen we 6 uur later net zo vrolijk aan bij de watertaxi.
Die avond hebben wij een hamburger gegeten, we keken al 3 dagen uit naar deze burger en dit was de beste burger die wij ooit hebben gegeten.

Het nachtje in een bed deed ons ook wel weer goed. We gaan verder naar het zuiden. De rit gaat langs de Pannenkoekenrotsen. Dit zijn rotsen die uit laagjes bestaan. Niemand weet hoe dit is ontstaan en samen met een aantal Aziaten, bekijken ook wij dit fenomeen. We besluiten die avond om wild te kamperen. We drukken de auto ergens in het gras, zetten de tent op en vermaken ons die avond met een BBQ.

Het volgende punt op onze agenda is het bezoeken van de gletsjers. Ook die zijn hier in Nieuw Zeeland. We bekijken de Franz Jozef en de Fox Gletsjer. Vooral de tweede was vrij indrukwekkend, al trekt de gletsjer zich steeds verder terug de bergen in.

We willen ook nog even Mount Cook bezoeken, maar na een tijdje rond rijden besloten we naar Queenstown te gaan. Queenstown wordt gezien als de adrenaline stad van het land. Je kan hier werkelijk waar alles doen wat je wilt, als je maar geld hebt. Helaas hebben we daar niet genoeg van en besluiten we onze alcoholische versnapering die we op het vliegveld hebben gekocht, op te drinken. Na een prima avondje in de kroeg, besloten we de dag er na uit te rusten in het park.

De laatste dag in Queenstown liepen we een berg op om van het uitzicht te genieten. Aan het eind van de middag rijden we naar het Fiordland Nationaal Park. Een van de mooiste parken in Nieuw Zeeland. Ook loopt hier een autoweg naar Milford Sound. Een schitterende route waar wij 3 dagen over doen. De eerste nacht kamperen we aan een beekje, een aantal bergen op de achtergrond en niemand in de buurt. Het lijkt allemaal erg mooi tot dat we kennis maken met de heuse Sandfly. Zandvliegen komen niet alleen, zoals een mug dat wel eens doet. Nee, ze komen met een stuk of 100 en ze zijn overal. Rustig zitten kan niet, je moet blijven bewegen, wil je niet gestoken worden.

De tweede dag rijden we naar Milford Sound. Het dorp waar de mooiste trektocht van misschien wel de hele wereld begint. Deze doen wij niet, iets met budget en een jaar van te voren reserveren. Tijdens deze rit, merkten wij dat Tonnie het wat zwaar had in de bergen. Na een steill stuk begon hij wat te roken en lieten wij hem weer even afkoelen.
Voor de tweede nacht in het park hadden we weer een mooie plek gevonden. Maar we merkten al snel dat we ook hier weer te maken hadden met de helse beesten die alleen aan de westkust van het Zuidereiland voor komen. We duiken dus vroeg te tent in.

We ontvluchtten de zandvliegen en gaan naar de Catlins. Een mooi gebied in het Zuiden van het land. Het gebied wordt vergeleken met Schotland en we doen er een paar dagen over.

Er is van alles te zien. Zo hebben we het meest zuiderlijke puntje van het land gezien, hebben we dolfijnen, zeeleeuwen en penquins van dichtbij gezien en genoten we van watervallen en blowholes.

Na het opzetten van de tent besloten we een stukje te gaan lopen over de rotsen, langs de kust. Op de terugweg van dit avontuur werd de weg versperd door een penquin. Na een fotoshoot met de zeldzaamste penquin ter wereld, gingen we intens gelukkig terug naar het kamp.

We zetten de tocht voor richting Dunedin, een studentenstad in Nieuw Zeeland. Een gezellig stadje waar het biermerk Speights is ontstaan. Dit pilsje beviel ons wel en we wilden ons graag verdiepen in de geschiedenis van dit pilsje. De proeverij was een fraaie bijkomstigheid tijdens de rondleiding door de brouwerij.

De volgende stad die we bezoeken in Christchurch. Deze stad is nog, laten we zeggen, aan het bijkomen van de aardbevingen van een aantal jaar terug. Heel veel meer dan kijken naar hijskranen en bouwputten is niet te doen. Een dag later gaan we naar Blenheim, op zoek naar werk.

In Blenheim is over het algemeen niet heel veel te doen, op 1 dag in het jaar na. Wij komen aan op die dag en een slaapplek zoeken is wat lastig. We eindigen in een motel en dit bevalt ons zo goed dat we vragen voor een speciale prijs als we een week blijven.
Die krijgen wij gelukkig en we kunnen op zoek naar een baan. In deze omgeving draait alles om de wijngaarden en om het plukken van de druiven. Helaas begint het plukseizoen in maart en zijn we dus net even te vroeg. We gaan alle wijngaarden af op zoek naar een baantje, maar dit is lastiger dan gedacht.
Uiteindelijk zijn we aangenomen bij de grootste wijnfabrikant van het land. Kleine kanttekening, het werk begint halverwege maart. Dit feestje gaat dus ook niet door.
De zelfde week hebben we nog een sollicitatie, maar ook hier vonden ze het niet nodig om ons aan te nemen.

Inmiddels zijn we hier 2 weken en besluiten we niet te gaan werken tijdens onze reis. Tussen het zoeken naar werk door, vermaken wij ons met tennissen, BBQ'en en DVD's kijken. O ja, dit alles doen we met een zonnetje en 25 graden. Dus dat gaat eigenlijk best goed.

Vrijdag gaan we met de boot naar het Noorden om daar nog een aantal weken te genieten. We gaan weer lekker kamperen om wat geld te besparen. Ook gaan we nog even uit een vliegtuig springen en zullen we wat dagen op het strand gaan liggen.

Al deze avonturen kunnen jullie lezen in het laatste verslag. Deze zal ergens eind maart/begin april online komen.

Bedankt voor het lezen maar weer. Wij gaan ons voorbereiden op de BBQ.

Graag zien we jullie allemaal 3 april, rond een uurtje of 07.00 op Schiphol.

Groetjes thuis,

Bartatje